Aftellen

Een weekje verder, een weekje waarin we slechts hemelsbreed 2300km hebben afgelegd, met een mini-van, bus, trein, paardenkarretje, te voet, jeep, taxi, ziekenhuisbedje en vliegtuig. Voor alles komt een uitleg.
Vanuit Kathmandu zijn we naar het zuiden gegaan, naar Daman. Over de weg 70km, hemelsbreed 25, maar een wereld van verschil. Er ligt een bochtige weg, niet veel breder dan 1 vrachtwagen, soms iets breder, meestal niet, de weg was prima te doen voor Nepalese begrippen, maar niet al te best. Er moesten nogal wat hoogtemeters gemaakt worden, dat leverde prachtige plaatjes op, tussen de soort-van-bergen, alles mooi groen begroeid.
Daman ligt aan deze weg, de snelweg, waar zo nu en dan een bus of vrachtwagen voorbij komt. Via onze chauffeur komen we bij een hotelletje buiten het dorpje, in een random bocht van de weg. Er is niets behalve 6 kamers en een restaurant waar je dal bhat kunt krijgen (rijst met linzen en groentencurry) en een enkele Nepalese snack. Er is weinig te doen, het is rustig, er zijn geen mensen op de 3 mannetjes van het hotel na. Omdat 3 dagen stilzitten en lezen het niet bleek te zijn, hebben we een wandeling over de bergkam gemaakt, eerst stijl omhoog, vervolgens alsmaar het soort-van-pad volgen tot we besloten dat we wel weer terug naar beneden naar de weg wilden om weer terug te lopen. Er bleek echter geen pad te zijn. Dan maar recht naar beneden, als je constant naar beneden gaat, kom je vanzelf op de weg uit, en het klopte. Glijdend, klimmend en rollend gingen we stukje bij beetje naar beneden en daar was de weg weer.
Maarja, ook aan de koelte en rust van Daman kwam een eind. De hoteleigenaar had buskaartjes geregeld en een overvolle bus stopt. De hoteleigenaar staat er op dat men onze plekken vrij maakt maar zo goed als wij zijn bieden we aan wel op het dak te gaan zitten. De weg van Kathmandu naar Daman was al prachtig, maar van Daman naar Hetauda, richting de grens, was zo mogelijk nog mooier. Door dichte mist in 4u tijd van 2500m naar 400m, haarspeldbocht na haarspeldbocht. Af en toe vlogen er wat dingetjes uit de bus, even later bleek dat de bus ook kranten en pakketten bezorgde. Overal waar meer dan 2 huizen stonden, vloog een opgerolde krant de bus uit - praktisch!
Dan kom je 's avonds in een grensplaatsje aan, meestal van die troosteloze stadjes waar niet zo veel te beleven is, het warm is en stikt van de muggen, zo ook Birgunj. We hebben ons verwend met een aircokamer en de slechtste momo's ooit gegeten, maar wat zou het, snel slapen want de volgende dag wilden we 'vroeg' de grens oversteken. Zelfs het oversteken van de grens ging soepel. Houd je de ambtenaren een beetje aan de praat met wat gebabbel over het WK (ik probeer me altijd even te updaten wie wint, dat werkt) dan zijn ze goed gestemt en krijg je vrij snel een stempelje en kun je gaan. Aan de Indiase kant duurde het alsnog een half uur, wat de beste man gedaan heeft, geen idee. Ze kijken wat, schrijven wat, tikken met een pen op tafel, op hun dooie gemak starten ze een computer op, bestuderen je paspoort, vouwen een bladzijde en ga zo maar door. Maar goed, we mochten India in. Snel geld wisselen en op naar het station, bij het spoor rechts had een ambtenaar gezegd. Bij moest op zijn, op de overweg moest je rechtsaf slaan dan kon je zo over het spoor het perron op lopen, je zou toch 500m om moeten lopen!
Het eerste stukje met de trein was goed te doen. Over de 3,5u die de rit zou moeten duren, deden we gelukkig maar 8u, lekker in een A/C wagon, niet zo erg. Maar toch blijft India een perfecte test voor je zenuwen. We moesten vanaf Muzaffarpur, waar we aankwamen, nog naar Patna vanaf waar onze volgende trein zou vertrekken, 60km, met de bus ca 3u, met de jeep ca 2u. We hadden ineens nog maar 4u over om dat stukje af te leggen. Jeep genomen, met een slechte oplichter als chauffeur, staan we nog een uur in de file, waren we precies op tijd op het station om nog wat te eten en onze plek in de trein te claimen.
Er was vakantie en een festival geweest, de trein was overboekt en hoe. Op een stukje van 3x1,8m zitten normaal 8 mensen, er zijn ook 8 bedjes, maar omdat erg veel mensen mee moesten/wilden konden veel mensen een vrij kaartje krijgen; je mag mee zolang je in/op/aan de trein kunt blijven. Zodoende zaten op die 3x1,8m 20 mensen, gezellig! De gangpaden lagen vol met mensen, zelfs de koppelplaten tussen de 2 wagens zaten vol. Sleeperclass, geen airco dus, alleen tralieraampjes en venilator, heerlijk bij zo'n 35 a 40 graden. Dan begin je snel met aftellen, nog 40u, nog 39u als we geen vertraging hebben. Tot overmaat van ramp werd ik ook nog ziek. 2e x India, 2e x ziek, erg toevallig. De wc was dicht bij, maar door het grote aantal mensen overal was die alsnog lastig te bereiken, sorry voor iedereen op wiens handen en voeten ik 's nachts ben gaan staan in mijn haast, maar er was geen plek om te lopen.
Van de 52 uur die we in de trein hebben gezeten, ben ik er 30 goed ziek geweest, strompelend kwam ik in Chennai de trein uit. Waar je normaal gesproken naar je hotel zou gaan, een tabletje neemt en gaan slapen, moesten wij die nacht nog onze vlucht halen en het land verlaten omdat ons visum zou verlopen, maar zoals ik er bij liep zou ik zeer waarschijnlijk niet op de vlucht gelaten worden. Deze samenloop van onstandigheden bracht ons naar een ziekenhuis, en wat voor 1. Het zag er chaotisch en druk uit, ik werd nog zieker bij de gedachte, maar goed, laten we eens zoeken. Na even navragen werden we naar de international patient service gestuurd vanaf waar alles vlekkeloos verliep. Even inschrijven en dan begint het feest; naar de 4e verdiepig, oke en dan? Naar die dokter, daar aangekomen, nee naar kamer 47, en dan? Terug naar de dokter maar weer. Er zaten al wat mensen te wachten dus ik was al bang dat het lang ging duren, maar ik als intl patient werd er zo tussengeschoven. Ik had de waarden van de verpleegkundige gezien en had geconcludeerd dat ik 'gewoon' niet lekker was en even snel opgelap moest/kon worden, de dokter echter zag een bak geld in mij en begon allerlei rampverhalen te vertellen, iets met opname van x dagen, vlucht verzetten etc. In plaats van vragen wat er aan scheelde vulde hij alles al voor me in. Dus daar hobbelden we met een brief naar de ER. Ik had de dokter met moeite kunnen overtuigen dat ik heus wel zelf kon lopen, ik ging toch niet dood zeg. Op de ER was het genieten, lekker rustig, geen in en uit geloop, airco, wat drinken, iets tegen de pijn, infuusje met vloeistof om alles weer aan te vullen. En iedereen deed z'n best om mij 5u later weer naar het vliegveld te laten gaan. Een net geklede dame komt naar ons toe dat ze had gehoord dat we naar het vliegveld moesten, ze zou een taxi voor ons bellen, Luuk even begeleiden naar de balie om uit te schrijven en onze spullen op te halen en zo zaten we kwart over 9, na een heerlijk koele overbrugging op de ER, in de taxi opweg naar het vliegveld, opgelapt en wel.
Chennai - Colombo is maar een klein eindje, 1,5u, maar wat hebben we heerlijk geslapen in dat luidruchtige propellorvliegtuigje. 3u 's nachts sta je dan op een vliegveld, moe en een beetje beduusd. Wat moet je nu precies. Ons Indiaas geld konden we niet wisselen en ander contanct geld voor een visum hadden we niet (dejavu), ineens konden we ons visum voor Sri Lanka met het Indiaas geld betalen - chill! En dan, sta je met al je spullen midden in de nacht op het vliegveld. Met een half oog nog even kunnen zien dat Belgie aan het winnen was met voetballen, maar dat interesseerde me niet zo veel, ik wilde slapen. Taxi geregeld en op naar Negombo waar nog wel een hotel open was. Het zag er prima uit en wat sliepen we heerlijk.
Gister middag werden we wakker, lekker naar het strand geweest, even de onstuimige zee met sterke stroming in. Golven van 2 a 3 meter hoog en een sterke onderstroom die je mooi onder water trekt, maar het kon ons niks schelen, met die 28 graden is het zeewater heerlijk!
Vandaag zijn we naar een goedkoper hotelletje verhuisd, lekker naar zee geweest, langs de boulevard en winkeljes gestruind en heerlijk over het strand gewandeld. Echt vakantie. In ieder geval in het plaatsje waar we nu zijn is het genieten na Nepal en India. De mensen zijn rustig, vriendelijk en niet opdringerig, op de strandtroepverkopers na dan. Nee is nee en je kunt in een winkel geholpen worden zonder iets te kopen en zonder dat ze moeilijk doen.
Je vormt een beeld van een land of werelddeel op basis van wat je ooit leerde op school, leest in boeken of kranten, ziet op tv en je eigen ervaringen. Zo is Azie voor ons wat Nepal en India zijn en Sri Lanka past daar helemaal niet in, Sri Lanka lijkt zo veel rustiger, georganiseerder en vooral schoner. Voor mij past Sri Lanka veel beter in mijn beeld van Zuid-Amerika/Caraibisch gebied, voor Luuk past het beter in het beeld van Zuid-Afrika, maar Azie? Nee, Azie was alleen Nepal en India. Ik ben benieuwd wat het eiland verder gaat brengen, ik ben benieuwd wat Azie over 8 weken is.