Werk of toch niet?

Na een rustig weekendje zijn we riching Kapan vertrokken. Kapan is een buitenwijk vanKathmandu wat tegen de heuvels rondom Kathmandu aan ligt. Het is er iets rustiger dan in Thamel, het touristisch centrum van Kathmandu.

In Kapan ligt het lepra centrum. Hier worden mensen met lepra verzorgd, ze hebben een plek om te wonen en te eten en als ze kunnen, is er mogelijkheid om te werken. Onderandere het weven van stoffen om tassen en kleden van te maken en het bewerken van hout en bot als onderdelen voor de klankschalen en ringen voor om een servet. Daarnaast is er een plek waar oudere mensen die verminkt zijn geraakt door lepra kunnen wonen tot zij sterven.

De mensen ogen gelukkig, hier worden ze niet veroordeeld, hun omgeving kampt met dezelfde problemen en ze worden geaccepteerd door hun omgeving, iets wat niet vanzelfsprekend is in Nepal. De verminkingen lopen uiteen van een enkele afgezette teen tot handen zonder vingers, blindheid of gezichten met verlammingen.

3 Ochtenden per week worden de wonden verzorgd en gecontroleerd. De mensen komen naar de kliniek, wassen hun handen of voeten en weken ze in water zodat Agam, de man die niet dokter is maar wel professioneel en zeker zeer kundig is, de wonden kan verzorgen, harde stukken huid wegsnijdt en daarna alles weer netjes verbindt. Dit gebeurt op een terrasje, onder een luifel om de zon wat tegen te houden op een ontspannen tempo. Een prachtige plek om te zien, maar niet om 5 maanden stage te lopen.

Gelukkig is er nog een kliniek over; het Manmohan Hospital in Pharping. Wij daarheen met de bus, eerst een uur opgevouwen in bus 1 om naar Kathmandu terug te gaan, om over te stappen op een andere bus waar we ook weer 1,5 uur opgevouwen inmochten. En de weg, sja, er ligt asfalt. Genoeg voor tenminste 1 bus, maar soms ook wel 2. In ieder geval kunnen alle voertuigen elkaar de hele weg passeren en werden we niet de bus uitgeslsingerd.

En dan kom je in een plaatsje wat niet al te veel voorstelt, maar een ziekenhuis dat ze hebben!15 bedden,, een OK, röntgen, lab, wat wil je nog meer? Beetje jammer dat de helft niet gebruikt wordt en dat het personeel, op 1 zeer creatieve dokter na, geen Engels spreek. De arts heeft het te druk om ons te begeleiden (7x24u werken, dan een week in Kahmandu werken en dan weer terug). Fijn om te zien hoe het er daar aan toe gaat, een vrouw met een gebroken kuitbeen krijg gips, de foto's die gemaakt zijn, worden in de zon te drogen gehangen.

Ze hebben een prachtige OK, maar toch wordt een jongen met een flink abces aan zijn hoofd toch behandeld op een heel klein zaaltje waar al 2 dametjes opgenomen liggen. De arts moet een klein sneetje maken en het pus er uit duwen, de jongen zo bang als wat (en wat een pijn dat ie had!), 2 vreemde studenten er boven op, 2 verpleegkundigen, dit past niet. Dit is te krap, zeker omdat iedereen maar binnen komt wandelen door een deur die een soort van geblokkeerd is. Sja, Nepali style :).

Pharping is lekker rustig, op de drukke weg met jeeps vol pelgrims na. En bussen, en vrachtwagens en taxi's en motoren en scooters. Oke, misschien niet zo rustig. Toch maar eens gaan kijken waar al die pelgrims naar toe gaan; Dakshinkali. Enkele tempels waar geofferd kan worden. In de ene tempel betekent dat het vrijlaten van duiven, in de andere tempel betekent dat het einde van een geitje of een kip. Deze worden onderweg dan ook op veel plekken aangeboden, ze moesten eens weten. De tempel is betegeld als een abbatoir, makkelijk schoon te houden. En naar het schijnt eet je na het offeren de restanten van je offer op als lunch. Echt een familieuitje. Of schoolreisje.

Rustig hobbelden we weer terug naar Kathmandu. Een harde knal deed de bus heel even stoppen, klapband. Maar als je 2x 2 wielen achter hebt, kun je best nog wel even doorrijden. 5km later stopte de bus op een wat meer geschikte plaats om onder toeziend oog van wat buspassagiers en dorpsbewoners de band alsnog te vervangen. Een gat in de andere band aan dezelfde zijde op een cruciaal punt zou in Nederland een krantenkop opleveren 'Bus in Nepal verongelukt, onder de doden 3 Nederlanders'. De band, met een gat waar zeker een flinke vuist in past, wordt netjes ingeladen om hem te laten repareren in Kathmandu voor het volgende ritje. Milieubewust hoor!

En wat is het dan weer lekker om in Thamel te zijn. Een hotel met een zacht bed. In Pharping was het een echt Nepalees bed; een plank met een dekentje. En de drukte, winkeltjes, lekker eten, vrienden bezoeken.

De kerk was 1 uur en 20 minuten lopen, terug toch maar de bus genomen. Rollen we meteen een doopdienst binnen. Er staat buiten een badkuip klaar en men hoopt voor de vrouw dat er warm water uit de kraan komt na afloop. Wat doen kerken in Nederland nog moeilijk met hun ingebouwde minizwembaden?