2 slagbomen

We zijn weer thuis, in Kathmandu. Nepal weer terug in was een eitje, formuliertje invullen, geld gevel, tempel, sticker en klaar. Veel makkelijker dan India in terwijl we daar al een visum voor hadden. 2 Juli moeten we het land verlaten en dan mogen we in 2015 pas weer terug komen.
Wat een rust na de drukte van India. Het verkeer is ineens een stuk veiliger en minder chaotisch, de straten zijn schoner en er is minder lawaai.Het zijn 2 slagbomen die twee culturen uit elkaar houdt. Nepal en India, van een afstandje zo hetzelfde, in 3 weken het zelfde, maar na langere tijd, zijn de verschillen duidelijk te zien. De gezichten zijn anders, de mensen kleden zich anders, het gedrag is anders, het land en de huizen zijn anders. Na Nepal is dat een beetje dubbel. Het doet je de rust in Nepal waarderen, maar waar ik toch het meest blij mee ben, is dat het 'gewone' leven gewoon door gaat als 2 witkoppen voorbij komen lopen.

We liepen in India in een supermarkt, er stond een mannetje boven aan de trap en we liepen hem voorbij. Het mannetje loopt achter ons aan, ik ben benieuwd hoe lang het duurt en loop een rondje om een schap, halverwege het 2e rondje vraagt de man of ik iets zoek. Ik vertel hem dat ik alleen maar aan het kijken was hoe lang hij achter me aan zou blijven lopen. Hij verontschudigde zich en ging vanaf een afstandje staan staren, zoals vrij gewoon lijkt te zijn in India.
Nee is geen nee. Elke keer dat we het hotel uit lopen, moeten we de tuktukchauffeurs (en dat zijn er ten minste 10, riksja- en taxichauffeurs niet meegeteld) vertellen dat we niet mee willen rijden. Nog 50m lopen ze met ons mee om toch te proberen ons ergens heen te kunnen brengen. Interessant dat ze weten waar we heen willen, ze doen 10 voorstellen, terwijl wij alleen maar naar een winkeltje even verder op willen. Het mooiste is dan nog wel dat we na een langere wandeling met een tuktuk terug komen en een tuktukchauffeur verontwaardigd roept 'Jullie willen nooit met de tuktuk en nu komen jullie met een tuktuk van buitenaf! Dat is niet aardig'.
Bij de ganges probeerde ik een foto van bootjes te maken. Een bootmannetje begint tegen ons te praten over een boottochtje, ondertussen loop ik iets dichter naar de bootjes voor een foto. De beste man is er ondertussen vanuit gegaan dat we mee willen varen en is teleurgesteld dat we niet mee gaan.
Nemen we de tuktuk naar huis. Ons hotel ligt aan 'the mall road', wij verellen dat we hier heen willen, de chauffeur rijdt ons naar een willekeurig winkelcentrum en probeert ons er van te overtuigen dat we hadden gezegd dat we daar heen willen. Het hotel zou nog erg ver zijn en we zouden meer moeten betalen om daar heen gebracht te worden. Ze zullen er ook alles aan doen om je op te lichten. Het enige wat werkt is dreigen met niet betalen en uitstappen. Duidelijk geirriteerd rijdt hij ons toch naar de gewenste plaats, met de nodige bijna-ongevallen als gevolg, maar dat is India.
Het is de drukte en het gedrag dat het minder prettig maakt. Noord India is prachtig om te zien. Uitgestrekte velden met graan, simpel boeren leven, mensen die op en rond het spoor wonen, werken en leven, een druk tempelleven, de mooiste plaatjes gezien vanuit de trein.
Op 24 zieke uren na een voedselvergiftiging na, hebben we een heerlijke, ontspannnen tijd gehad.
We willen snel terug zijn vanaf de grens, dus we nemen een mini-bus in plaats van de gewone bus. Over deze afstand zou dat zo'n 2u moeten schelen. Behalve dat we in zuid Nepal langs de weg komen te staan met een lekke band. Nu zijn die chauffeurs hier wel vlot, de band was er zo af. Maar we hadden geen reserveband. De chauffeur loopt met de band naar het eerst volgende dorp in de hoop dat ze hem daar kunnen helpen. Kortom, een uur later.... We rijden weer. Met een goede chauffeur, hij rijdt erg voorzichtig. Met als gevolg dat we door alles ingehaald worden, zelfs bussen. Uiteindelijk hebben we er een uur langer over gedaan dan de gemiddede gewone bus.. Achja, het hobbelde wel minder!
Lekker terug in het fijne Nepal.