Beestjes

Het was een kort bezoek aan Bangkok. De meeste touristische hotspots hebben we overgeslagen, maar we konden het niet laten om voor ons vertrek toch nog een boottochtje over de rivier langs de bekendste tempel te maken. Alles ging wat trager dan verwacht, dus moesten we ons nog haasten voor de trein. De mensen op de stoep lopen traag en.. Aziatisch ofzo, heel erg in de weg, geen ruimte maken en als jij ruimte maakt, gaan ze daar stilstaan in plaats van doorlopen. Erg frustrerend, die trein wacht niet op ons en een nieuw kaartje voor de volgende dag is waarschijnlijk niet beschikbaar. Gelukkig is Bangkok een groot lopend barbecuebuffet, dus onderweg konden we onze honger wat stillen met stokjes goed gemarineerde kip en varken.
Maar goed, we hebben de trein gehaald, het duurde zelfs nog 5 minuten voordat 'ie vertrok. Heel anders dan India. We zaten in een airco (lees: diepvries) wagon, dus met een dik vest en lange broek zat ik onder een dekentje het fris te hebben 's Avonds sliep ik onder 3 dekens, lekker warm, tot ze besloten de airco uit te zetten, dan is het ineens heel heet en muf in de trein, dat is eigenlijk ook niet lekker.
De trein rijdt vrij hard, over smalspoor en je slaat in de rijrichting. Van links naar rechts geschud, zo erg dat slapen moeilijk wordt, maar het ligt toch best aardig. Luuk had avond eten gehaald, met 2 grote dienbladen moest hij nog 5 wagons door en de trein, die schudde nog altijd vrij heftig. Het is pas de volgende ochtend als ik ontdek dat het vrij knap is dat de koffie bij aankomst nog in de bekertjes zat. Onderweg naar de Pantrycar realiseerde ik me dat het onmogelijk is om van de ene wagon naar de andere wagon te stappen zonder te struikelen als je je niet vasthoudt. Goed, het kan dus blijkbaar wel, maar eenvoudig was het niet.
De trein kwam een uur te laat aan, netjes, en de grens over was een eitje. Een bus naar de eindbestemming voor die dag, was echter lastiger. Omdat er een belangrijk skypegesprek was gepland voor die dag besloten we een taxi te nemen. Gelukkig vroeg de chauffeur een absurde prijs; tijdens het onderhandelen zagen we de bus aankomen en konden we voor een prikkie naar Kota Bharu, onze eindbestemming.
Van Kota Bharu zijn we naar Pulau Perhentian Kecil gegaan, een tropisch eilandje met witte stranden en heldere zee enzo. Iemand die Expeditie Robinson kijkt? Dat dus, maar dan bewoond. We hebben een paar dagen lekker op het strand gezeten, een dagje zijn we wezen snorkelen. Haaien, schildpadden en heulveul vissen gezien, wat een heldere zee! Een avond prachtig onweer gehad en een hoosbui, weten we ook meteen waarom de meeste huisjes op palen staan. Fris dat het dan ineens is, jemig wat heb ik het koud gehad op de pier vanaf waar we het beste uitzicht hadden op de tropische bui.
De rammadan is over, 3 dagen suikerfeest. Alles is dicht, bussen rijden niet meer, taxi's rijden niet. Gelukkig werden we overgehaald in een minibusje te stappen naar een groot natuurpark. Keuze hadden we niet, er reed simpel weg niks anders en hotels, restaurants en winkels waren dicht. Daar gingen we dan, op groepsvakantie met nog 9 Nederlanders en 1 Franse. De lunch bij een wegrestaurant werd vervangen door yoghurt, crackers en snoepjes omdat ook het het wegrestauran dicht was.
Aangekomen in het natuurpark zaten alle hotels vol. Achteraf konden we iets vinden wat een heerlijke plek bleek te zijn. Het is net kamperen, maar dan met de luxe van een hotelkamer. Alleen lawaai van alle beestjes, tropisch lawaai. Sprinkhanen van 12cm lang, mieren waarvan je denkt dat ze je opvreten, muggen, en allerlei andere kriebelende beestjes. De antimosquito gaat er hard door heen.
Taman Negara is echt mooi. Ons hotel grenst aan het daadwerkelijke natuurpark, maar als je het woud in wil, moet je de rivier oversteken naar het community forest, een soor openbaar woud. Toegang is nagenoeg niets en er zijn paden die goed aangegeven staan vlak bij de ingang en als je verder loopt is er een ongeveer-pad waar je maar weinig keuzes hebt, dus verdwalen is niet echt aan de orde. De paden wat verder in het park zijn ook niet zo goed onderhouden. Waar je in het begin over trappetjes en bruggen loopt, is verderop het pad nie meer dan een modderpaadje dat soms erg diep naar beneden gaat. Gelukkig hangen er touwen naast waarmee je het naar beneden glijden iets gecontroleerd kunt laten gaan.
Op enig moment lopen we langs een plek waar je makkelijk de rivier in kunt, even afkoelen is wel lekker na een wandeltochtje bij 35 graden. Schoenen en sokken uit en er in! Wat zullen de locale mensen trots zijn dat ik netjes in al mijn kleren het water in gedoken ben, al die blote badkleding bij vrouwen..
Het park heeft ook een canopytour. Een stukje van het wandelpad kun je via touwbruggen tussen de boomtoppen afleggen. Niet heel spectaculair, maar het is wel leuk om het bos eens van een ander perspectief te bekijken.
Ik moest terug denken aan wat ik het douanemannetje vertelde toen ik even op Luuk stond te wachen, dat we op reis zijn naar Singapore en de oost kust zouden afzakken. Maar het suikerfeest gooit alle plannen door de war. Inmiddels zijn we ver uit de kust en morgen gaan we naar Kuala Lumpur omdat we niet zo veel keuze hebben, de westkust. Het enige wat van ons plan nog over is, is dat we op reis zijn naar Singapore.