File

Het werk begint met de dag leuker te worden nu ik het zitten en wachten leer te waarderen. Vooral niet te veel willen doen. Hoe meer je in gesprek raakt, hoe meer je de verschillen ziet. Een verpleegkundige vindt dat ze het druk heeft terwijl wij het idee hebben dat ze het niet druk hebben, maar als je ze aan het werk ziet, werken ze erg hard. Zo snel mogelijk zo veel mogelijk doen en dan weer zitten. Het is even wennen en wij doen het graag anders, maar ook dat is mogelijk. We hadden een elektronishe bloeddrukmeter meegenomen, dit wekte de interesse van zowel personeel als patienten en hun familie. Nu konden ze meekijken wat er nu precies gebeurde. Bij de buren meekijken, is hier ook geen probleem. De persoonlijke ruimte is hier sowieso niet zo groot. Bij iemand anders op bed zitten of met z'n allen dicht bij elkaar, is geen probleem. Nu is het gelukkig ook de hele dag bezoek'uur'.

Na een paar dagen op 'medical ward' (interne) zijn we naar 'chirurgie' gegaan in de hoop daar wat meer diversiteit tegen te komen, maar hier waren niet zo veel patienten, dus hebben we met name met het personeel gezeten.

Inmiddels zijn we met de aanvraagprocedure voor een visum voor India begonnen. Een ingewikkeld formulier, een hoop vragen, vragen waar we geen antwoord op hebben. En toen was het eindelijk gelukt, konden we het formulier niet downloaden. Maar, er is altijd wel iemand die wat geld wil verdienen en zo lukte het. De aanvraag is ingediend en komende week krijgen we te horen of we het visum krijgen (en we dus niet voor niks betaald hebben). En dan te bedenken dat ze over een half jaar een visa on arrival willen hebben. Normaal gesproken moet je lang wachten voor je bij het visumkantoor aan de beurt was, maar in Kathmandu zijn ze druk aan het asfalteren, wegen zijn dus afgesloten, een grote file. Sta je dan 25 minuten met je fiets in de file. Zo erg dat je er ook niet meer uit kunt om te gaan lopen. Voordeel was dan wel dat veel mensen het visumkantoor niet makkelijk kunnen bereiken, dus ik was zo aan de beurt.

Mijn ouders zijn woensdag aangekomen, gezellig hoor. Dagje meegenomen naar Kapan, het lepracentrum. De rit er naar toe duurde iets langer dan gedacht. Er ligt een mooie asfalt weg, maar om nog onbekende reden nementaxichauffeurs andere wegen, grotendeels onverhard. Dan blijkt een brug ingestort, even verder op ligt een dammetje, eerst naar beneden en dan stijl om hoog. Door het eeuwige dringen in het verkeer, staat de auto op het laagste punt stil en komt deze (haast voorspelbaar) niet meer omhoog. Wij uitstappen, duwtje geven en daar konden we weer. Tot de lekke band, die razendsnel vervangen was. Dan bekijk je de andere banden en hoop je maar dat de andere niet ook nog stuk gaan.

Hierna een weekendje naar Dhulikhel geweest met z'n 4en. Na wat zoeken een soort van prima hotel gevonden, met 's morgens een mooie zonsopgang met de hoge bergtoppen in de verte in de mist en het stof. Zaterdag een wandeling naar een tempel en een mooi pad daarachter gemaakt. Mooie uitzichten, smalle paden, trappen, veel rijke Nepalezen maar vooral lekker genieten van de warmte.