Dankbaar

Het Nepalese leven maakt tamelijk dankbaar. Dingen die in Nederland vanzelfsprekend zijn, zijn dat hier niet. In mijn werk zie ik dat telkens terug komen. De patient met varkensgriep is er nog altijd niet goed aan toe, afgelopen week moest hij geopereerd worden. Waar wij in Nederland spullen voor handen hebben, moest hier een brief aan de council of health geschreven worden met een verzoek om wegwerp OK kleding te krijgen (mutsjes, mondkapjes en schorten), ook werd er gevraagd om profylaxe voor het OK personeel dat betrokken zou zijn. En dan de kosten, 1 dag op de IC aan de beademing kost $50, daar komen nog extra kosten als die voor de medicatie bij. Een bepaald medicijn kost al $15 per dosis en de beste man heeft 3 doses per dag nodig. De kosten zijn na ruim 2 weken dan ook erg hoog. Het zet je aan het denken. Wij klagen steen en been over de 30 euro die we per maand naast de zorgtoeslag bij moeten dragen aan onze zorgverzekering en dan ook nog het eigen risico! Maar wat we er al niet voor terug krijgen! Deze mensen moeten overal geld lenen om hun zorg te kunnen betalen. En als ze het niet meer bij elkaar kunnen krijgen en er geen goedkoper ziekenhuis is? Dan gaan ze naar huis, zonder zorg, om te sterven.

De snelheid van het leven hier geeft genoeg tijd om eens na te denken, om een boek te lezen of muziek te luisteren. Dingen waar ik in Nederland minder tijd voor vrij maak omdat ik me daar graag bezig houd met andere dingen. 's Middags naar een restaurantje lopen om een kop thee te drinken en de krant te lezen, wie doet dat nog in Nederland? En als het onweert naar ons dakterras lopen op de 8e etage om gewoon te kijken. Blij dat het regent, dan zijn de straten weer lekker schoon, is de lucht fris om in te ademen en blijven we langer 12u stroom per dag houden! En het in de file staan met de fiets went ook wel. Het is zeker nog wat schelden op de bus of motorrijder die per se jou in moet halen om vervolgens recht voor je stil te gaan staan, maar het is toch lachen wat hier kan in het verkeer. Ik raak zelfs ingeburgerd; elke keer dat ik een weg op rijd, en zeker een rustige weg, bedenk ik dat ik aan de andere kant moet rijden dat mijn gevoel zou zeggen. Vandaag betrapte ik me er op dat ik daardoor rechts fietste, me besefte dat dat niet klopte en besluiteloos in het midden fietste tot ik een auto tegen kwam en toen maar een keuze voor de juiste kant maakte. Maar ook dat kan hier en niemand kijkt er van op.

Ten opzichte van 4 jaar geleden zie ik een mooie ontwikkeling. Een ontwikkeling die de tourist overigens minder kan waarderen, Nepal verandert van museum in een ontwikkelend land. Mensen hebben een smartphone, waar er 4 jaar geleden in maart nog maar 8u stroom per dag was, is er nu nog 12, de modderhutjes worden vervangen door niet altijd de mooiste, maar wel iets degelijkere woningen. En natuurlijk, ca 1/2 van de bevolking heeft nog geen toilet en de mensen wonen in kleine kamers om maar niet te beginnen over stromend water. Ik las in de krant een mooi artikel over toiletten in Nepal, een man vertelde de interviewer dat hij geen toilet nodig had omdat zijn vader en grootvader ook geen toilet hadden en wel oud zijn geworden.

Door een wildgroei aan scholen en NGO's is de ongeletterdheid de afgelopen 10 jaar 30% gedaald. Dit zijn berichten die je blij maken. Ik ben niet gekomen met de wens iets te veranderen of te verbeteren, dan zul je onherroepelijk met teleurstellingen thuis komen, maar wat ik hier ook doe, het laat altijd iets achter, de welbekende footprint. Het doet me goed om te lezen dat wat mensen de afgelopen 10 jaar hebben gedaan nu gezamenlijk wel iets positiefs teweeg gebracht heeft.

Mijn ouders zijn afgelopen week weer naar huis vertrokken. Nu uitzwaaien voor langere tijd. Een voordeel, we hebben retourtickets geboekt! Bij leven en welzijn zullen wij 27 augustus weer terug in Nederland zijn.